مدیریت ریسک
تمام فعالیت های یک سازمان که با ریسک همراه است باید مدیریت شود. فرآیند مدیریت ریسک به تصمیم گیری هایی کمک می نماید که همراه با در نظر گرفتن عدم قطعیت و امکان وقوع حوادث و رویدادهای (عمدی و غیر عمدی)آتی و اثرات آنها بر اهداف مورد توافق است.
مدیریت ریسک دربردارنده ی روش های سیستماتیک و منطقی برای :
برقراری ارتباط و مشاوره در سرتاسر فرآیند
تدوین زمینه برای شناسایی، تحلیل ، ارزیابی و مواجهه با ریسک مربوط به هر فعالیت ، فرآیند ، عملکرد یا محصول
پایش و مرور ریسک ها
گزارش دادن و ثبت کردن نتایج به صورت مناسب می باشد.
مدیریت ریسک در واقع شناسایی ، ارزیابی و اولویت بندی خطرات است ، که به دنبال آن کمترین میزان خسارت و بیشترین زمان برای جلوگیری از وقوع خسارت را به همراه خواهد داشت . استاندارد ایزو 31000 نیز بر این موضوع تاکید دارد که شرکتی که این استاندارد انعکاس نمونه های مناسب و متداول در انتخاب و استفاده از تکنیک های ارزیابی ریسک است و به مفاهیم جدید یا استنتاج شده ای که به سطح قابل قبولی از اجماع حرفه ای نمی رسد اشاره نمی کند.
استاندارد 31000 میتواند در طول حیات یک سازمان و در مورد دسته وسیعی از فعالیتها از جمله فعالیت های استراتژیک و تصمیم گیری ،عملیاتی ، فرایندی ، عملکردی، پروژه ای، تولیدی ، خدماتی، و مالی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین این استاندارد می تواند در مورد هر نوع ریسکی با انواع پیامدهای اعم از مثبت و یا منفی مورد استفاده واقع شود.اگرچه استاندارد 31000 نوعی خط مشی کلی و عمومی در مدیریت ریسک ارائه می کند ولی هدف آن یکسان سازی مدیریت ریسک در همه سازمانها نیست . طراحی و پیاده سازی برنامه های مدیریت ریسک و چارچوب های آن باید بر اساس نیازها و شرایط ویژه هر سازمان و یا اجتماع از نظر عملکردی، مالی ، عملیاتی ،پروژه ای ، ساختاری ، محتوایی و اهداف و مقاصد مورد نظر باشد.هدف این استاندارد هماهنگ کردن فرایندهای مدیریت ریسک در استانداردهای جهانی موجود وآتی می باشد.این استاندارد در واقع برای کمک به سازمانها و شرکتها و دولتها به منظور تهیه برنامه های مدیریت ریسک متناسب با شرایط خودشان طراحی شده است. سازمان جهانی استاندارد توصیه کرده است که سازمان ها و جوامع باید تلاش نمایند تا این دستور العملها را به صورت بخشی از سیستم مدیریتی خود مورد استفاده قرار دهند ودر تهیه سیستم مدیریت ریسک خود همت گمارند . این استانداردبه سازمانها کمک میکند تا بتوانند در شرایط ریسکی برنامه ریزی بهتری داشته و در صورت بروز حوادث به صورت بهتری نسبت به آنها واکنش نشان داده شده و در زمان کوتاه تری بهبود یابند.